அதாவது, சூட்சம நிலைகளில் இருக்கக்கூடிய
மெய் உணர்வுகளை நாம் சுவாசித்து,
நம் உடலுக்குள் சேர்ப்பதுதான் அந்த நிலை.
ஆக சூட்சமத்திற்கு எத்தனை குணமிருக்கின்றதோ, நல்ல எண்ணங்கள் எடுத்து, நல்லதே செய்ய வேண்டுமென்று, ஒருவரைப் பார்த்து எண்ணும் பொழுது, அந்த நல்ல குணங்களை நீ சுவாசிக்கின்றாய்.
ஆக கோவில்களில், உடல்களில் இருக்கக் கூடிய அந்த குணங்களை வடிவமைத்துத்தான், அந்த சிலையைக் காட்டியது.
நீ கோவிலிலே தெய்வத்தைப் பார்க்கப்படும் பொழுது, இந்தத் தெய்வத்தின் குணத்தின் சக்தியை, நாங்கள் பெற வேண்டும் என்று சுவாசிக்க வேண்டும்.
அந்தத் தெய்வம் எந்த நல்லதைச் செய்கின்றதோ,
“அந்த தெய்வ குணத்தைப் பெற வேண்டும்.
எங்கள் பேச்சும் மூச்சும், அந்தத் தெய்வ நிலைகள் பெற வேண்டும்”
என்று சுவாசிக்க வேண்டும்.
வியாபாரம் செய்யும் பொழுது,
“எங்களிடம் பொருள் வாங்கிச் செல்வோரும்,
அவர்களது குடும்பத்தினர் அனைவரும், நலமாக இருக்க வேண்டும்”
என்று இந்தச் சுவாசத்தை எடுத்து,
சரக்குகளை எடுத்துக் கொடுத்தால் நன்றாக இருப்பார்கள்.
இப்படி, பிறரை நீ வாழ்த்தும் பொழுது, இந்த உணர்வின் தன்மை நீ ஏங்கும் பொழுது, உடலுக்குள் இருக்கக்கூடிய உயிருக்கு, இந்த உணர்வுகள் பட்டு, இந்த உணர்வின் தன்மையை அங்கே இயக்கி, நன்மையை விளையச் செய்யும்.
அங்கே நல்லதாகும் பொழுது, அங்கிருந்து வாழ்த்து கிடைக்கும். இப்படிச் சொன்னார் ஆதிசங்கரர்.
துவைதவாதிகள், ஆதிசங்கரரை “நீ காசியில் இருக்கும் அந்த விநாயகருக்கு, யாகங்கள் செய்து வந்தால்தான் நல்லது” என்கிறார்கள், துவைதவாதிகள். ஆதிசங்கரர் நாம் அதைச் செய்ய வேண்டியதில்லை என்றும், இந்த உடலுக்குள் உணர்வின் எண்ணங்கள் நமக்குள் உண்டு.
அதை எண்ணத்தாலே எடுத்து, அதைச் சுவாசிக்கும்போது, அதை நாம் பெறமுடியும் என்கிறார், ஆதிசங்கரர்.
இந்த உயிரின் துடிப்பைக் கூட்டி,
எண்ணத்தின் வலுவைக் கூட்டுவதற்கு,
எண்ணத்தின் சுவாசநிலைகள் கொண்டு,
மெய்ஞானியின் அருள் உணர்வை,
சுவாசிக்க முடியும் என்று நிரூபித்துக் காட்டினார்.
இவ்வாறு, அதை நிரூபிப்பதற்காக வேண்டி, துவைதவாதிகள், அன்று இருக்கக்கூடிய அரசர்கள் அனைவரும், இவருக்கு எதிர்ப்பு நிலை ஆகின்றனர்.
ஜைன மதம் ஒரு பக்கம் தாக்குகிறது. இந்து மதம் ஒரு பக்கம் தாக்குகிறது. இவர் போகும் பக்கமெல்லாம் எதிர்ப்பு. இவர் இந்த உண்மையை எடுத்துச் சொல்லும்போது, எதிர்ப்புதான் அதிகமாகிறது.
இந்த துவைதவாதிகள் அனைவருமே, மனித உடலில் விளைந்த இந்த மந்திரத்தை எடுத்து, அடுத்து ஒருவனுக்கு வயிற்றுவலி வரவேண்டுமா, வயிற்று வலியுடன் இறந்தவன், எந்த மந்திரத்தாலே இறந்தானோ, அந்த உணர்வின் தன்மையை, அந்த மந்திரத்தால் அந்த நோயான உணர்வின் தன்மையை எடுத்து, அவர் உடலில் செருகினால் போதும். அவனுக்கும் வயிற்றுவலி வரும்.
வாதம் போன்ற நிலைகளில், வாதநோயால் இறந்தவனுடைய உடலில் இருந்து பிரித்து, மற்றொருவனுக்குச் செருகினால், அவனுக்கு வாதநோய் வந்துவிடும். இதுதான் ஏவல்.
ஆக, தெய்வத்திற்கு சக்தி இருக்கிறது என்ற நிலையில், இங்கே சிலைகள் செய்து, உருவங்களாக அமைத்து கதைகள் சொல்ல, அவன் எடுத்துக்கொண்ட நிலைகளுக்கு செயல்படுத்தினர், துவைதவாதிகள்.
நாமும், இன்னமும், இன்னென்ன குணங்களுக்கு, இன்னென்ன மந்திரத்தை ஜெபித்தால்தான் நல்லது, என்று (தவறான நிலையில்) செயல்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறோம்.
அன்று அத்வைதத்தின் உண்மையினுடைய நிலைகளை அன்று ஆதிசங்கரர் சொல்லும்போது, துவைதவாதிகள், “நீ இந்த வேள்விகள் செய்யாவிட்டால் அவஸ்தைப்படுவாய்” என்று சொன்னார்கள். சொன்னதோடு மட்டுமல்லாது, ஏவல் செய்தும் ஆதிசங்கரருக்கு வயிற்றுவலி வரவைத்துவிட்டார்கள்.
வயிற்றுவலி வந்தபின், இவர் கடும் நிலைகளில் சுவாசித்து, அத்வைத நிலைகளில் தன் வயிற்று வலியை நிவர்த்தி செய்தார். நிவர்த்தி செய்து, அந்தத் தத்துவத்தை, தன் நிலையை, நிலைநாட்டிக் காட்டுகின்றார்.
வேதியர்கள், அன்று துவைதத்தின் தத்துவத்தை இவரிடத்தில் வாதிட்டு, பல நிலைகள், எத்தனையோ வேலைகளைச் செய்தார்கள். அதையெல்லாம் மாற்றி, தன் நிலைகளை அங்கே வெளிப்படுத்தினார்.
இப்படி ஆதிசங்கரர் அதைச் செயல்படுத்தும்போது,
அன்று அரசர்கள், சிலைகளுக்கு முன்னால் யாகங்கள் வளர்ப்பதும்,
சிலைகளுக்கு அபிஷேகம் செய்வதும்,
பால் ஊற்றி பிற நிலைகள் செய்வதும்தான்
உண்மையான பக்தி, என்ற நிலைகளில் அவர்கள் வாதிட்டனர்.
ஆனால் ஆதிசங்கரர் சொன்னது, நம் உயிரான நிலைகள் ஈசன் ஆகின்றது. நாம் எண்ணும் எண்ணங்கள், நாம் சுவாசிக்கும் பொழுது, உயிரான ஈசனிடத்தில் அந்த சுவாசங்கள் பட்டு, அது உறைகின்றது.
அவ்வாறு உறைந்து, நாம் எந்தெந்த குணங்களை எண்ணுகிறோமோ, “அந்த குணமே நம் உயிரில் பட்டு, அந்த அபிஷேகங்கள் நடக்கின்றது”.
அவ்வாறு அபிஷேகம் செய்யும்போது, நம் உடலிலுள்ள நல்ல குணங்களுக்குப் போய்ச் சேருகின்றது. நல்ல குணங்களுக்கு மகிழ்ச்சி ஊட்டுகின்றது.”
இவ்வாறு, ஆதிசங்கரர் அந்த துவைதவாதிகளிடம் உண்மைகளை வெளிப்படுத்தும் பொழுது, அங்கேயும் எதிர்ப்பு. ஆக இவர் என்ன சொல்கின்றார்?
ஒரு கோபமான உணர்வை, நாம் சுவாசித்தோம் என்றால், உயிரிலே பட்டவுடன் எரிச்சலாகின்றது. ஆக எரிச்சலான உணர்வுகள் நம் உடலுக்குள் பட்டவுடன், நல்ல குணங்கள் எல்லாம் எரிச்சலாகின்றது.
அப்பொழுது, இந்த உடலான சிவம்,
எரிச்சலினால் ருத்ரதாண்டவம் ஆடுகின்றது.
கோபத்தினால் துடிக்க ஆரம்பிக்கின்றது.
அதன் வேகத்தால், உடலை அசைக்க ஆரம்பித்துவிடுகின்றது
அதே சமயத்தில், நீ நல்ல குணத்தை எண்ணிச் சுவாசிக்கும் பொழுது, அது உயிரிலே படுகின்றது. அந்த உணர்வின் எண்ணம் கொண்டுதான், உன்னுடைய செயலாகின்றது. அப்பொழுது அந்த உயிரான ஈசனுக்கு, அந்த அபிஷேகம் நடக்கின்றது.
நாம் பாலைப் போல மனம் வேண்டுமென்று எண்ணி,
பால் எவ்வளவு தூய்மையான சத்தாக இருக்கின்றதோ,
அதைப் போல பிறருடைய எண்ணம் கண்டு,
கலக்கமில்லாத நிலைகள் ஏற்படுத்தி,
நல்லது செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணத்தை நீ சுவாசித்தாயானால்,
அந்த உணர்வின் தன்மை உயிரிலே பட்டு,
அந்த உணர்வின் அலைகள்,
உயிரான ஈசனுக்கு அபிஷேகமாகின்றது.
ஆக, அந்த அலைகள் உடல் முழுவதற்கும் சென்றவுடன் நம் உடலில் நல்ல குணங்களான அந்த அலைகள் பட்டவுடன், அவைகள் எல்லாம் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும். என்ற இந்தப் பேருண்மையை அங்கே காட்டுகின்றார் ஆதிசங்கரர்.
